PKO Rybnik ul Białych
pko.com.pl
PKO Inteligo info
PKO interligo.pl
PKO kredyt gotówkowy
PKO odzial Rybnik
PKO PB Wrocław
PKO SA Centrala Telefon
PKO SA placówki Warszawa
PKO SA Pruszcz Gdański
Widzisz posty znalezione dla zapytania: PKO BP XII Oddział
Temat: Magia liczb
1577
- 28 czerwca - urodzil sie Peter Paul Rubens, malarz flamandzki
- Akt przymierza Amurata III sułtana tureckiego ze Stefanem Batorym królem
polskim.
- W 1577 r. Wojna Gdańska ze Stefanem Batorym zakończona potwierdzeniem
przywilejów miasta. Gdańsk nie chciał uznać Stefana Batorego za króla tenże był
zniewolony orężem wyjednać posłuszeństwo, zburzyli Gdańszczanie ogniem i
działami klasztor oliwski, aby królowi nie dał przytułku. Zwyciężeni jednak,
musieli zapłacić 20,000 florenow na odbudowanie kościoła i klasztoru.
w lutym 1577 roku miały miejsce napady gdańskich oddziałów na opactwo oliwskie.
Opactwo zostało obrabowane i doszczętnie spalone. Zginęło dwóch zakonników,
kilku zostało rannych. Ocalały mury klasztoru, choć i te gdańszczanie chcieli
wysadzić w powietrze, ale nadeszła odsiecz królewskich wojsk pod wodzą starosty
Wejhera. Gdańsk, który ostatecznie uznał władzę Batorego i został zmuszony do
zapłacenia 20 000 guldenów odszkodowania. Dzięki temu oraz dzięki hojnym
nadaniom króla odbudowę klasztoru ukończono już w 1583 roku.
Cystersi do tego czasu mieszkali w Kartuzach - w przejętym przez Geszkaua
klasztorze kartuskim.
Kacper Geszkau umarł w 1584 roku - podobno otruty, podobno w wyniku
nieszczęśliwej pomyłki.
- Od 1577 roku po przyjęciu przez Polskę przepisów Soboru Trydenckiego,
katolików obowiązywała kościelna forma zawierania małżeństwa. Wymagała ona
zgodnego oświadczenia woli narzeczonych przed księdzem w obecności przynajmniej
dwóch świadków. Przestrzegano odtąd u katolików, by ślubu udzielał proboszcz i
by czynił to w kościele - wbrew rozpowszechnionemu i miłemu sercu szlacheckiemu
obyczajowi odbywania tej uroczystości we dworze czy w dworskiej kaplicy.
Unieważniano, karząc winnych, śluby zawarte w wyniku porwania. Z kolei kobieta,
która zgodziła się zostać porwana, traciła prawo do posagu i dziedziczenia po
rodzicach.
- Do roku 1577 postawiono przed sądami w Baden — Baden, Rastatt, Bühl,
Steinbach i Frauenalb 26 kobiet które skazano na spalenie za czarownictwo.
- Lądek Zdrój - W 1577 nastąpiła rozbudowa zdroju a do niej wykorzystany został
częściowo kamień z pobliskich ruin zamku Karpień. Na nowo opisane zostały wody
mineralne (oparte na badaniach Konrada z Bergu) ze szczegółowym uwzględnieniem
ich właściwości leczniczych co przysporzyło uzdrowisku europejskiego rozgłosu.
- 17 VIII 1577 pokój kończący szóstą wojnę religijną we Francji
- 13 XII 1577 podróż Francisa Drake’a dookoła świata
- W 1577 Iwan IV ponowił próbę opanowania Rewla. Gdy próba ta nie powiodła się,
wykorzystał zaangażowanie Polski w wojnie gdańskiej 1576-77 i uderzył na zajętą
przez Rzeczpospolitą część Inflant, co było powodem wybuchu wojny inflanckiej.
- 1577 - Wyprawy Batorego: pierwsza - zdobycie Połocka
- W październiku tego samego roku św. Stanisław z dwoma towarzyszami dotarł po
W sierpniu następnego roku (1577) nieoczekiwanie zapadł na malarię i w nocy z
14 na 15 sierpnia rozstał się z życiem. Powiedziano, że spieszył się na
uroczystości w niebie: Wniebowzięcie Matki Najśw. chciał obchodzić razem z Tą,
którą tak gorąco kochał przez całe życie.
- 1577-12-22 Biskup Piotr Myszkowski wystawił dokumenty lokacyjne dla Brunar,
Jastrzębika i Kamiannej.
- 1577 wydanie ordynacji gorniczej dla calego Slaska
- roku 1577 w powiecie sierpeckim działa 49 producentów piwa i 8 gorzałki
- W 1577 roku Mikolaj Sienicki wzniosl w Bonczy zbor kalwinski, przekazany
nastepnie katolikom.
Ale puchy w tym 1577!
Temat: III Rzesza inkwizycja XX wieku ?
Zawiklane wydarzenia wielkiej wagi
28 kwietnia 1941 r. ustaszowski oddział napadł na kilka prawosławnych wiosek w
rejonie Bjelovaru, uprowadzając 250 osób. Ofiary musiały wykopać sobie grób, po
czym zostały skrępowane drutem i spalone żywcem. Tego samego dnia przywódca
chorwackiego kleru, arcybiskup Zagrzebia Stepinać wydaje list pasterski, w
którym pisze: "Któż mógłby nam czynić zarzut z tego, że jako duszpasterze
podzielamy radość i entuzjazm narodu, wyrażając głęboką wdzięczność Bożemu
majestatowi. Mimo że aktualne wydarzenia, tak wielkiej wagi, są bardzo
zawikłane, łatwo jednak dostrzec w tym dziele rękę Boga. Ab domino factum est
istud et est mirabile in oculis nostris. (Przez Pana się to stało, I to jest
cudowne w oczach naszych; psalm 117, 23.). Dlatego usłuchacie naszego apelu i
tak przyczynicie się do zachowania i rozwoju niepodległej Chorwacji. Znamy tych
ludzi, którzy dziś mają w swoich rękach los narodu chorwackiego, i jesteśmy
niezbicie przekonani, iż Kościół będzie mógł w odrodzonym państwie chorwackim
całkiem swobodnie głosić słuszne pryncypia prawdy i wiecznej sprawiedliwości
(...)".
Kilka dni później w Ostacu wyłapano 331 Serbów. Znów musieli kopać grób dla
siebie. Następnie ustasze zarąbali wszystkich siekierami i wrzucili do dołów.
Popa Branko Dobrosavljevicia i jego syna zostawiono na koniec: rąbiąc dziecko
na kawałki kazali ojcu odmawiać modlitwę za zmarłych. Po tym poddali go
straszliwym torturom, wydarli włosy z głowy i brody, wyłupili oczy i obdarli
żywcem ze skóry. W Mliniąte, okręgu Glamoč, były członek parlamentu Luka
Avramović został ukrzyżowany wraz z synem.
W Banja Luce "podkuto jak konia" 81-letniego biskupa Platova i zmuszono by
chodził z podkowami, aż stracił przytomność. Później wykłuto mu oczy,
przypalono piersi, obcięto nos, uszy, by wreszcie dobić.
14 maja 1941 r. w Glinie kilkaset Serbów zapędzono do cerkwi. Do kościoła
wpadli ustasze z siekierami i nożami. Ci, którzy nie okazali zaświadczeń o
przejściu na katolicyzm (miały je dwie osoby) zostali w kościele
zarżnięci. "Krwawa łaźnia trwała od godziny 10 wieczorem do 4 rano i przez
osiem następnych dni. Rzeźnicy musieli zmieniać mundury, tak były przesiąknięte
krwią. Znajdowano później wbite na pal dzieci z członkami powykręcanymi od
bólu". Inicjatorami tego byli minister sprawiedliwości dr Mirko Puk i przeor
klasztoru franciszkańskiego w Čuntić, Hermenegildo (właśc. Častimir Hermann).
Po tej masakrze, 18 maja 1941 r., Pavelić został uroczyście przyjęty przez
papieża Piusa XII, który w czasie tej audiencji udzielił mu błogosławieństwa.
Tym samym Watykan wyraził poparcie dla nowego chorwackiego państwa. Warto w tym
miejscu wspomnieć, iż Pavelić był wcześniej skazany zaocznie przez sąd
państwowy na karę śmierci za morderstwa, m.in. za zamach na króla Aleksandra,
jednak nie przeszkadzało to papieżowi, jednak kiedy w roku 1938 przybył do
Rzymu oficjalnie polski szef MSZ, Józef Beck, papież odmówił mu audiencji,
ponieważ miał nieuregulowane kościelnie sprawy małżeńskie.
rumburak1.webpark.pl/obluda/pavelic.html
Temat: Post-scriptum do postu Perry'ego ,...
XIII ZA ANTYSEMITYZM ROZSTRZELAC BEZ SADU
Dramat polityczny polsko-zydowski dal o sobie ostro znac w roku 1920, w czasie
wojny polsko-sowieckiej. Katyn, po dwudziestu latach, byl tylko kontynuacja
wczesniej rozpoczetych procesów. Po stronie wroga elite polityczna Armii
Czerwonej stanowili bynajmniej nie Rosjanie, lecz Zydzi, z przyczyn, które
warto byloby przeanalizowac, bardzo wrogo nastawieni do Polaków. Otóz tak sie
skladalo, i dzisiaj jest podobnie, ze nie mielismy, i nie mamy za co kochac
naszych zydowskich wspólobywateli.
W czasie wojny bolszewickiej, kiedy wazyly sie losy panstwa polskiego i naszej
wolnosci, wlasnie Zydzi jawnie popierajac bolszewików, atakowali nas zacieklej
niz otwarci wrogowie. Zydowskie gazety w Ameryce, Niemczech, Czechoslowacji
rozpowszechniaja klamliwe informacje o pogromach zydowskich urzadzanym rzekomo
przez armie polska. Obciaza sie nawet odpowiedzialnoscia za nie imiennie
generala Hallera. Co bylo bzdura zdementowana od razu przez miedzynarodowa
(czyli zlozona z Zydów) komisje. A mimo to, jeszcze niedawno „Gazeta Wyborcza"
pisala o generale Hallerze, jako pogromcy Zydów na Ukrainie.
Podobne zarzuty nie ominely i Pilsudskiego, a przeciez jego zyczliwosc dla
Zydów musiala juz byc wtedy znana. Amerykanskie pismo zydowskie „The big Stick"
na przyklad zamieszcza karykature Pilsudskiego przedstawiajaca marszalka
siedzacego za kierownica samochodu z napisem „panstwo polskie", zas polska
dziewczyna w konfederatce wlewa do zbiornika paliwo z konewki opatrzonej
napisem: „krew zydowska".
Mamy w roku 1920 na pewno do czynienia ze skoordynowanymi dzialaniami prasy
Zachodniej przeciwko walczacej Polsce, i to zawdzieczamy z cala pewnoscia
Zydom. Zreszta, dzialania nie konczyly sie na pisaniu. W czasie gdy bolszewicy
podchodzili do Warszawy, komunisci organizuja w porcie gdanskim strajk dokerów,
aby uniemozliwic rozladunek amunicji francuskiej przeznaczonej dla armi
polskiej. Nie trzeba dodawac, ze komunisci zarówno niemieccy, jak i gdanscy
pozostawali pod przemoznym wplywem Zydów przewodzacych swiatowemu ruchowi
komunistycznemu. Podobnie jak w Niemczech i Rosji, cale kierownictwo
komunistycznych jajeczek pozostawalo w rekach zydowskich.
Przeniesmy sie na sowieckie zaplecze frontu, gdzie szaleje terror. Bez kwestii,
wazniejsze decyzje represyjne, jakie podczas tej wojny byly podejmowane,
musialy byc podejmowane przez odpowiednio wysokie sztaby i zatwierdzane przez
odpowiednio wysoko postawionych komisarzy politycznych, którymi byli w
Czerwonej Armii niemal w stu procentach Zydzi.
Do takich wazniejszych decyzji na pewno nalezy decyzja o wymordowaniu
przez „Czerezwyczajke" 3 tysiecy Polaków w Winnicy, zwlaszcza ziemianstwa i
inteligencji. Toz to preludium Katynia. A moze nawet Katyn - Akt 1. Nikt
dzisiaj o tym nie mówi, nikt do tego nie siega, a moze nalezaloby po
osiemdziesieciu paru latach doc chocby posmiertna satysfakcje tym ludziom?
A na marginesie: oto jak nas wypierano z kresów, po stu piecdziesieciu niemal
latach zaborów, jeszcze zywiol polski dla naszego wschodniego sasiada byl zbyt
silny i zbyt niebezpieczny, a jako taki w najwyzszym stopniu niepozadany.
Zydzi, którzy wykazywali maksymalna sluzalczosc wobec rusyfikatorów i tutaj
przylozyli swojej reki.
Znana jest ogromna gorliwosc czerwonych komisarzy z roku 1920 w tepieniu
polskosci. Niech drobnym tego dowodem beda slowa, zaczerpniete z rozkazu
Rewolucyjno-Wojennej Rady XII Armii, nr. 87, wydanym 30 kwietnia 1920 roku w
Kijowie:
(...) 5, Wioski, w których zauwazono agitacje przeciwko Radom, a zwlaszcza
antysemicka, niszczyc, a winowajców rozstrzeliwac bez sadu i sledztwa;
6. osoby narodowosci polskiej aresztowac, o ile padnie na nie choc cien
podejrzenia, i odprowadzic do osobnego oddzialu XII armii, gdyby to zas nie
bylo mozliwe - rozstrzeliwac.
(...) 8. Zwazywszy, ze ludnosc zydowska wykazala wyjatkowy zapal komunistyczny,
a takze biorac pod uwage antysemityzm polskich band, dopomagac nalezy
towarzyszom Zydom, a zwlaszcza podczas odwrotu.
Komendant XII Armii - Miezeninow
Czlonek Rew. Woj.Rady. XIII Armi - Muralow
Naczelnik Sztabu - Siedacz
Naczelnik Wydzialu Politycznego - Zylinski
Latem 1920 roku na dorocznej konferencji syjonistycznej w Londynie, zapadly
tajne uchwaly rzucajace swiatlo na postepowanie bolszewickich komisarzy w tej
wojnie, dysza one wprost nienawiscia do Polaków i tworzacego sie panstwa
polskiego. Oto piec znamiennych zdan z jednej z uchwal:
„Akcja przeciwko Polsce ma byc wszedzie przeprowadzana we wszystkich panstwach
Europy, Azji i Ameryki. Uzyc wszelkich wplywów - aby granice panstwa polskiego
byly jak najszczuplejsze. Utrudnic odbycie sie plebiscytu na Slasku i ujsciu
Wisly do morza. Wplywac na to, zeby Polske zlaczyc z Niemcami, a rozbic jej
przymierze z Francja. Popierac i szerzyc w Polsce komunizm."
Tak wiec „szczególny zapal komunistyczny" ludnosc zydowska w Polsce wykazala
nie tylko podczas wojny, ale i po jej zakonczeniu. Niemal 100% czlonków
Komunistycznej Partii Polski stanowili Zydzi, którzy prowadzili przez caly
okres istnienia II Rzeczypospolitej intensywna robote wywrotowa, nie tyle wsród
Polaków, co wsród mniejszosci, zwlaszcza ukrainskiej. Na nich tez opierala sie
siec wywiadu sowieckiego, OGPU. Szczególny wprost nacisk kladziono na
rozpalanie wasni polsko-ukrainskich na Podolu i Ukrainie. Kazda okazje
wykorzystywano w sposób najperfidniejszy z mozliwych. Zaowocowalo to pózniej
pól milionem pomordowanych ofiar w rzeziach ukrainskich. Zydzi z KPP maja w tym
swój znaczacy udzial. Prawda jest, ze wkrótce Stalin wszystkich KPP-owców
wymordowal, ale szkód jakie ich dzialalnosc wyrzadzila Polsce i Polakom nie
cofnie nic.
Temat: Co tu sie dzieje?
kolaboracja polskiego podziemia z hitlerowcami
W koncu 1943 r. wladze niemieckie okupujace postanowily wysunać wobec AK
oferte wspolpracy. Z poczatku flirtowano z lokalnymi dowodcami AK. 9 XII 1943
r. dowodca Zgrupowania Stolpeckiego w nowogrodzkim okregu AK kapitan Adolf
Pilch "Gora" zawarl z Niemcami uklad i byl przez nich zaopatrywany w bron i
amunicje dostarczana z Minska do konca okupacji.
Pozniej podobny pakt zawarl w Lidzie dowodca Zgrupowania Nadniemenskiego
porucznik Jozef Swida "Lech", ktory w ciagu stycznia, lutego i marca 1944 r.
otrzymal pieć transportow broni. Obaj dowodcy twierdzili pozniej, iz ich
postepowanie odbywalo sie za zgoda dowodztwa nowogrodzkiego okregu AK, przy
czym porozumienie Swidy z komendantem tego okregu podpulkownikiem Januszem
Prawdzicem-Szlaskim przewidywalo, iz dostarczona przez Niemcow bron i amunicja
bedzie w calosci do dyspozycji komendanta okregu.
To postepowanie zostalo potepione przez Komende Glowna AK w Warszawie i
Naczelnego Wodza w Londynie, ktory rozkazal przerwac wspolprace z Niemacmi i
wyciagnac konsekwencje wobec jej uczestnikow. W rezultacie w marcu 1944 r.
Swida zostal wydalony z Nowogrodczyzny, jednak Pilch zignorowal ten rozkaz i
wspolpracy nie przerwal.
Nastepnym krokiem Niemcow bylo spotkanie z komendantem okregu wilenskiego AK
pulkownikiem Aleksandrem Krzyzanowskiem. Spotkal sie z nim 19 I 1944 r.
funkcjonariusz minskiego SD Seidler. Niebawem Krzyzanowski otrzymal propozycje
wspolpracy ze strony dowodztwa Wehrmachtu na Litwie. Zerwawszy kontakt z
SD "Wilk" przystapil do rozmow z szefem wilenskiej Abwehry majorem Juliuszem
Christiansenem.
Polska strona odmowila zawierania jawnych porozumien, wiec Niemcy zaproponowali
cichy pakt "dozbrojeniowy". Niemcy mieli rozrzucic w terenie wiele magazynow z
zaopatrzeniem dla AK, magazyny mialy byc slabo strzezone i oddzialy akowskie
mialy za zgoda Niemcow na owe magazyny napadac.
Wiosna 1944 r. oddzialy AK dokonalu szerego napadow na wojskowe magazyny
niemieckie, procz tego Niemcy w rozny sposob podrzucali zaopatrzenie do rejonow
dzialania oddzialow AK. W ten drugi sposob zaopatrywani byli m.in. zolnierze
brygady porucznika Gracjana Froga("Szczerbca") i porucznika Zygmunta
Szendzielarza(!!!)("Lupaszke").
Tak o tych praktykach pisal Jozef Mackiewicz w powiesci "Nie trzeba glosno
mowic"
s. 252
"Po drugie wydany zostal poufny niemiecki rozkaz do policji litewskiej na
prowincji, aby "unikala konfliktu z partyzantka polska" i pod zadnym pretekstem
nie wdawala sie z nia w walke. Mialem ten tajny okolnik w reku i czytalem
osobiscie. Nie jest dzis zadna tajemnica, skoro wie o nim kazdy litewski
komendant posterunku na prowincji w randze przodownika policji. - Kto byl
podpisany pod tym okolnikiem? - zapytal ostro "Pulkownik". - Gebietskomisarz
Wilna - Land, Wulff."
s. 327
"Na razie jest uklad. Niemcy daja nam bron po cichu, nazywa sie ze my ja
zdobywamy, i nie ruszaja. W zamian chca, zebysmy przepedzili partyzantke
sowiecka. Jak spotyka sie nasz oddzial z zandarmami na drodze, to jedni patrza
w jedna strone, drudzy w druga i mijaja jak te lale. Ale ostatnio lidzki
gebietskomisarz oddal wlasciwie caly swoj "Gebiet" w nasze rece, w zamian za
oczyszczenie powiatu z bolszewikow. I my "oczyszczamy", jak sie da. Czasem
naprawde, jak bolszewicy naszych zaczynaja strzelac, jak to bylo w Derewnie,
Rubiezewiczach itd., a czasem dla pucu, lub przez cichy kontakt z tamtymi.
Koronkowa robota. Chociaz doszlo juz do tego, ze nasz komendant, w pelnym
mundurze, trzy gwiazdki na rogatywce, "Mauser" u pasa, zolnierz polski w
polowce na kozle, zajezdza w bialy dzien przed komendanture niemiecka w
miescie. Wychodzi komendant niemiecki, salutuje, odsalutowuje. Ida na narade.
Wychodza, salutuja, nasz siada, odjezdza do lasu. Ot, jak sie robi. Szpitale
nasze w lesie pobudowane i czerwony krzyz nad barakiem... Ale glowna baza tej
gry, to jest jednak generalny komisariat Kubego, bialoruski. I stad transporty
broni dla nas. A bron jest najwazniejsza."
s. 416
"Mimo nowych instrukcji, tajne kontakty nawiazane przez Wulffa, nie zostaly
zupelnie zerwane. Zarowno on, jak - szla niesprawdzona gadka - przekonany przez
niego general - major Emil Ust, byly attache wojskowy w Kownie,
obecnie "Oberfeldkommendant der Wehrmacht" na Litwie, nie tracili nadziei, iz
uda sie sklonic partyzantke polska do wystapienia antysowieckiego. Dostarczana
byla po cichu bron, i w trzech wypadkach, aresztowani dowodcy oddzialow
polskich wypuszczeni zostali na wolnosc. Mowiono, ze bez aprobaty naczelnego
szefa policji, generala SS Harma. Scisle tajne instrukcje zalecaly policji
litewskiej w dalszym ciagu unikac, w miare moznosci, zatargow z partyzantka
polska."
s. 501
"General SS Hintze kazal aresztowac i postawic przed sad polowy
gebietskomisarza "Wilna - Land" Wulffa, pod zarzutem popierania i
systematycznego zaopatrywania w bron partyzantki polskiej. Zwlaszcza przypisano
mu wine, ze w lutym i marcu 1944 roku, gdy bylo juz wiadomo, ze partyzantka
polska nawiazala kontakt i wspolprace z partyzantka sowiecka, i otrzymala tajne
instrukcje wsparcia armii czerwonej - interweniowal jeszcze na rzecz
wypuszczenia aresztowanych przywodcow band polskich, pod pretekstem tajnych
rozmow z nimi; oraz ze jeszcze w kwietniu tegoz roku dostarczyl na dwoch
ciezarowkach z 'Wehrmacht - Fahrtbereitschaft - Wilna' broni recznej i amunicji
partyzantce polskiej w rejonie Puszczy Rudnickiej. Sad polowy skazal Wulffa na
kare smierci przez rozstrzelanie. Wyrok wykonano."
Zupelnie jawnie wspolprace podjeto w okregu lidzkim. 23 II 1944 r. niemieckie
wladze okupacyjne na Bialorusi wydaly rozkaz mobilizacji do bialoruskiego wojska
(Bialoruskiej Obrony Krajowej), ktorego wylaczony zostal caly okreg lidzki.
Wladze niemieckie praktycznie wycofaly sie z terenow wiejskich, ograniczajc sie
do miast. Wladze polskie przeprowadzily regularny pobor kilku rocznikow -
soltysi wreczali formalne imienne karty powolania. W pierwszej polowie 1944 r.
wobec tak sprzyjajacych warunkow szeregi AK na Bialorusi silnie wzrosly.
Wiosenna mobilizacja do AK spowodowala, ze w czerwcu 1944 oddzialy liczyly 7,7
tysiecy zolnierzy z czego na niewielki okreg lidzki przypadlo 6,5 tysiaca -
prawie 85% stanu osobowego wszystkich oddzialow nowogrodzkich.
Cena za wspolprace ze strony polskiej bylo zwalczanie partyzantki sowieckiej.
jak podawal kapitan Adolf Pilch, od grudnia 1943 do czerwca 1944 czlonkowie
jego oddzialu zabili okolo 6 tysiecy "bolszewikow". Wolno sadzic, ze
przewazajaca ich czesc stanowila cywilna ludnosc bialoruska podejrzewana o
wspoldzialanie z partyzantka sowiecka. Nasililo sie tez wyniszczanie
Bialorusinow w okregu lidzkim. Wedlug szacunkow bialoruskich od polowy lutego
do polowy kwietnia 1944 zginelo tam z rak akowcow kilka tysiecy osob, w tym w
jednej tylko gminie bielickiej 480 osob.
Temat: Z dedykacja dla wszystkich polkatofaszystow
i jeszcze to
Reakcja Piusa XII na agresje na Polske w 1939r.
To jest wina Polski; niemiecki episkopat wyraza zadowolenie.
Dwie agresje, ktore ucierpiala Polska z 15 to dniowa przerwa powoduja w
Watykanie zupelnie rozne reakcje. Co do oddzialow niemieckich atakujacych
Polske komentarz opublikowany przez Obsservatore Romano z 1 wrzesnia potepia
w sposob niedomowiony rzad polski.
„Stolica swieta jest zasmucona, ze wojna nastapila w zwiazku z kontestacjami
ws ktorych podpisano rozejm,ktory powinien trwac piec lat […]Wszystkie inne
projekty dotyczace zmian ludnosciowych []przewiduja rozwiazania,ktore nie
przedstawiaja trudnosci dla zadnej z dwoch stron.biorac pod uwage fakt,ze do
ostatniej chwili ze strony niemieckiej, uznawano w sposob zdecydowany i
jasny,ze miedzy Niemcami i Polska nie bylo zagadnienia mniejszosci, ktore
moglyby zaklocac stosunki miedzy dwoma krajami
Gdy 15 dni pozniej do akcji wkraczaja Rosjanie zmienia sie ton. Katolicki
tygodnik z 18go wrzesnia jest formalny:
“To niecny gest. Swiat asystuje w spektaklu z obojetnoscia ktora niweczy
szacunek dla danego slowa”.
Kiedy Wehrmacht wchodzi do Warszawy,kardynal Bertram kaze dzwonic we
wszystkie dzwony we wszystkich kosciolach niemieckich aby uczcic pierwsze
zwyciestwo Hitlera.
François Charles-Roux, ambasador Francji w Watykanie opowiada,ze zaraz gdy
dowiedzial sie o ataku na Polske poprosil kardynala Maglione, aby Stolica
swieta zareagowala poprzez publiczny protest. Ten mu odpowiada:
„Fakty mowia o nich samych. Pozwolmy najpierw mowic faktom““.
Francuski ambasador powtarza prosbe wiele razy np. 4 i 10 wrzesnia. Bez
rezultatow. 11 wrzesnia zwraca sie do Mgr Tardini. To czego dowoedzial sie o
Polsce, pisze “jest w najwyzszym stopniu dramatyczne” i prosi o rozmowe z
Ojcem swietym. Wg dokumentow ADSS Charles-Roux nie otrzymuje pisemnej
odpowiedzi. Jeszcze na poczatku wrzesnia, minister Wielkiej Brytanii
wystosowuje podobna prosbe I otrzymuje podobna jak dyplomata francuski
odpowiedz. To jest tylko poczatek dlugiej serii zabiegow pod adresem Watykanu.
Zabiegi te beda sie powtarzaly sukcesywnie przez cala wojne. W miare wzrostu
niemieckiego okrucienstwa staja sie coraz bardziej zaniepokojone I pisane z
coraz wiekszym naciskiem. Gdy potwierdzi sie fakt uczestniczenia w zamiarze
zniczczenia calego narodu. sa to juz prawdziwe wezwania o pomoc kierowane pod
adresem papieskiego suwerena. Ten jednak baczy skrupulatnie aby nie
denerwowac nazistow i do konca odmawia zabrac glos. Niedyskrecja Bergena ,
ambasadora tego kraju w Watykanie, mowi o obietnicy jaka Pius XII dal Niemcom:
dal Niemcom:
“Odmowa papieza zajecia pozycji przeciw Niemcom zgadza sie w oczywisty sposob
z zapewnieniami jakie dal mi w ostatnich miesiacach przez zaufane osoby”.
W terminologii dyplomatycznej wiec Bergen ujawnia fakt zapewnienia go przez
papieza, przez osoby trzecie,ze nie bedzie reagowal jezeli Niemcy zaatakuja
Polske. Pius XII uszanuje to zobowiazanie. Ta wiernosc danemu slowu pozwala
trzymac twarz zastepcy Sw.Piotra, a adwokaci KK kontratakuja na dwoch
frontach. Utrzymuja oni najpierw,ze Kosciol nie wie o zbrodniach
nazistowskich mimo,ze jest najwyzszy wsrod najwyzszych i najlepiej
poinformowany. Potem usiluja oni przekonac nas, ze Stolica Swieta w
rzeczywistosci protestowala przeciw zbrodniom, bez wyjasnienia nam jednak
dlaczego i jak to robila, ze nikt o tym nie wie.
14 wrzesnia Pius XII notuje:
“W ciagu 1 tygodnia czolowki nazistowskie przybyly do bram Warszawy, a ci,
ktorzy byli glusi na moje rady o spokoj w glownej mierze przyczynili sie do
strat polskich i sa dzisiaj pokonani. Co do Francji I Anglii nie
interweniowaly. Poprzez chor utworzony z tych,ktorzy sie spieszyli do tej
tragicznej przygody i poprzez tych,ktorzy ich do niej pchali, nie uratowali
ich ci ktorzy mnie prosza dzisiaj o otwarte potepienie agresji hitlerowskiej
i o zajecia w ten sposob pozycji politycznej.”
Suweren papieski wkazuje w ten sposob palcem winnych kleski. Najpierw sa nimi
Polacy, ktorzy nie skapîtulowali, jak im radzil wobec wymagan Hitlera,potem
Francuzi I Anglicy, ktorzy podsycali te rebelie. Pius XII ma w koncu
nadzieje, ze “zycie katolickie glebokie i owocne bedzie moglo byc
kontynuowane w Polsce”. Wiemy w jakim kataklizmie pograzy sie zycie
katolickie i cale zycie w tym kraju.
Kilka dni pozniej Pius XII przyjmuje grupe Polakow mieszkajacych w Rzymie i
na wstepie precyzuje im granice prosb kierowanych do niego:
“Przyszliscie tu nie po to aby formulowac rewindykacje, ani lub wyrazac
glosny lament, ale po to by prosic Nasze serce, Nasze wargi o slowo
pocieszenia, ulzenia w cierpieniu. Naszym obowiazkiemm ojcowskim jest danie
wam go i nikt z pewnoscia nie bedzie mial prawa temu sie dziwic”.
Bardzo kochany Narod
Mowi nastepnie dlugo o cierpieniach Narodu polskiego i wyraza nadzieje, ze
nauczanie religii bedzie cieszylo sie wolnoscia, ktora mu sie nalezy .Mowi o”
duszy waszego niesmiertelnego Chopina” i “tych kwiatach z waszego kraju,ktore
pod gruba warstwa sniegu czekaja cieplejszego powiewu wiosny.Jak one
bedziecie umieli czekac w modlitwie pelnej zaufania na godzine niebieskich
pocieszen”.
Polacy,ktorzy mieli nadzieje na wiecej ze strony ich idola niz na anielska
martwa nature, sa do glebi rozczarowani. Nie przeszkadza to w Dokumentacji
katolickiej o Obsservatore Romano z 1go pazdziernika 1939 “ uswiecic pamiec
audiencji z 30 wrzesnia.”:
“Krew niezliczonych istnien ludzkich, nawet nie walczacych,wznosi straszny
krzyk bolu, szczegolnie nad ukochanym Narodem Polskim, ktory poprzez swoja
niezmienna wiernosc Kosciolowi, poprzez swoje zaslugi w obronie cywilizacji
chrzescijanskiej, zapisal sie niewymazywalnymi czcionkami w chwale historii,
ma prawo do sympatii [..].
Temat: Rosja odpowiada na Patrioty wzmocnieniem Floty ...
Rosja odpowiada na Patrioty wzmocnieniem Floty ...
Adam Wielomski
“Judeochrześcijaństwo jako sojusz polityczny”
Nie mam zamiaru zarzucać Lechowi Kaczyńskiemu, że przedkłada interes żydowski nad polski; nie twierdzę, że jest prezydentem najpierw Żydów, a dopiero potem Polaków. Jest jednak faktem, że zarówno Kaczyński, jak i PiS, wykazują wyraźną sympatię do Żydów i Izraela.
fot. Nasz “starszy brat” w wierze i polityce
Francuski oddział żydowskiej organizacji B’nai B’rith najpierw protestował przeciw planom beatyfikacji Ojca Świętego Piusa XII, a ostatnio rozpoczął zbieranie podpisów przeciwko tej beatyfikacji. Warto pamiętać, że ta manifestująca swoją niechęć do papieża organizacja jest także obecna w Polsce. W bardzo niesympatycznej sytuacji znalazł się Prezydent Lech Kaczyński, który nigdy nie krył swojej sympatii dla B’nai B’rith.
Swojego czasu Lech Kaczyński wystosował do B’nai B’rith list gratulacyjny, w którym czytamy: „Blisko 70 lat temu w 1938 r. dekret prezydenta Rzeczpospolitej zakazał działalności B`nai B`rith w wyniku absurdalnego strachu, niezrozumienia i wprowadzenia w błąd, oraz zarządził nielegalność działalności w Polsce sekcji B`nai B`rith. (…) Otwarcie loży B`nai B`rith w Rzeczpospolitej po wielu latach nieobecności jest również szczególnie ważne w innym aspekcie. Tak jest, ponieważ ta organizacja (…) dzisiaj stała sie najważniejszą międzynarodową organizacją walczącą z rasizmem, antysemityzmem i ksenofobią. Polska jest wdzięczna dla akcji podejmowanych przez Anti-Defamation League ustanowionej przez B`nai B`rith. (…) Jestem zadowolony, ze tak samo jak przed wojną członkowie B`nai B`rith są znaczącymi polskimi obywatelami – uczonymi, pisarzami, osobami zaangażowanymi w działalności społeczną. W tym czasie kiedy stosunki pomiędzy Polską a Izraelem są pośród krajów europejskich najlepsze w Europie, my powinniśmy starać sie o stałe dalsze rozwijanie polsko-żydowskich stosunków”.
Nie mam zamiaru zarzucać Lechowi Kaczyńskiemu, że przedkłada interes żydowski nad polski; nie twierdzę, że jest prezydentem najpierw Żydów, a dopiero potem Polaków. Jest jednak faktem, że zarówno Kaczyński, jak i PiS, wykazują wyraźną sympatię do Żydów i Izraela. Nie oni sami wykazują takie sympatie dla naszych „starszych braci w wierze”. Także środowisko Marka Jurka od zawsze podobne się zachowywało, a były Marszałek Sejmu posługiwał się nawet synkretyczną formułą „judeochrześcijaństwa”. Warto w tym miejscu zastanowić się skąd u niektórych polityków – tak chętnie podkreślających swój patriotyzm – taka predylekcja dla Żydów? Dlaczego Lech Kaczyński, Marek Jurek i Adam Michnik znaleźli w tej kwestii wspólną płaszczyznę?
W moim przekonaniu, źródło tej koncepcji znajduje się w Rosji. Nie jest tajemnicą, że bardzo wielu wyemancypowanych z getta Żydów rosyjskich wzięło udział w rewolucji bolszewickiej. Nie jest też tajne dla nikogo, że wielu z nich pełniło potem kluczowe funkcje partyjno-państwowe (Lew Trocki, Nikołaj Bucharin, Lew Kamieniew; także Lenin miał częściowo żydowskie pochodzenie). Dla wielu Żydów bolszewizm wydawał się aktem rewolucyjnym, który zmiecie stare podziały narodowe i religijne, a prawodawstwo leninowskie uznawało antysemityzm za zbrodnię przeciwko państwu. Sytuacja zmieniła się w czasie rządów Stalina, który wymordował swoich żydowskich oponentów, będących zarazem pretendentami do władzy. Mimo że wielu Żydów nadal pełniło wysokie funkcje w aparacie partyjnym i NKWD, to generalnie światowa społeczność żydowska zaczęła do ZSRR odczuwać antypatię, która nasilała się w miarę jak ZSRR nawiązywał do rosyjskiej imperialnej i nacjonalistycznej tradycji, przekształcając się w rodzaj „nacjonalistycznego bolszewizmu”. Pośród opozycjonistów znajdujemy więc, nieprzypadkowo, bardzo wiele osób pochodzenia żydowskiego. W PRL ten sam proces powtórzył się w latach 1953-68, gdy PZPR została „unarodowiona”, a Puławianie wylecieli z partii, trafiając do opozycji lub emigrując w 1968 roku.
Od tego momentu środowiska żydowskie – pozostając lewicowymi – stawały się stopniowo antyrosyjskie. Żydzi wydają się pałać antypatią do imperialnej Rosji, rządzonej autorytarnie, gdzie nie pozwala im się tworzyć przysłowiowego „państwa w państwie”. Taką też politykę prowadzi w tej chwili Włodzimierz Putin, a czego wyrazem jest rozgromienie środowiska nomenklaturowych „oligarchów” (na czele z Chodorkowskim). Wielu wpływowych ludzi świata – od Sorosa po Michnika – nigdy Putinowi tego nie wybaczy. Skoro Putin wskrzesił projekt nacjonalistyczno-imperialnej Rosji, to lewicowi i liberalni Żydzi stanęli przeciwko niemu. Znajdziemy ich pośród wspomnianych „oligarchów”, w demoliberalnym „Jabłoku”, pośród dysydentów i obrońców tzw. praw człowieka w Rosji.
Ta linia polityczna uzyskała bardzo silne poparcie tzw. neokonserwatystów amerykańskich, którzy wywodzą się z grupki żydowskich admiratorów Lwa Trockiego, a których linia polityczna jest radykalnie antyrosyjska, postrzegająca „putinizm” jako wroga „wolnego świata” i czarodziejskiej „demokracji”. Zauważyć jednak trzeba, że neokonserwatyści nie są środowiskiem reprezentatywnym dla amerykańskich Żydów – ci generalnie wolą klasycznego lewicowca Obamę od Busha.
Prawdopodobnie to antyrosyjski kurs neokonserwatystów skłaniał Lecha Kaczyńskiego czy Marka Jurka do ostentacyjnych filosemickich gestów. Obaj ci politycy cierpią na antyrosyjską fobię, więc instynktownie dołączają do chóru neokonserwatystów amerykańskich. Stąd typowa dla naszej „centroprawicy” idea wielkiego sojuszu Polski, Izraela, Ukrainy i Gruzji ze Stanami Zjednoczonymi.
Osobiście nie jestem rusofobem i nie sprawia mi radości drażnienie „rosyjskiego niedźwiedzia”, ani prezydenckie „recitale” na wiecach w Tbilisi. Nie zaprzeczam jednak, że był to jakiś pomysł polityczny, próba wyjścia Polski z konieczności dokonania wyboru pomiędzy sojuszem z Moskwą lub z Berlinem. Ta geopolityczna koncepcja PiS – do której Marek Jurek dorobił komiczne teologiczne uzasadnienie „judeochrześcijańskie” – miała sens dopóki neokonserwatyści rządzili w Waszyngtonie. Zwycięstwo Obamy oznacza jednak jest upadek na całe lata. Poza tym sojusznicy są, co tu dużo mówić, dosyć kłopotliwi ze względów światopoglądowych. Sojusz ten zaprowadził Lecha Kaczyńskiego w bardzo kłopotliwy mezalians z B’nai B’rith zwalczającym papieża.
Ciekawe jak Jerzy Robert Nowak z Przemysławem Gosiewskim wytłumaczą to słuchaczom w Toruniu?
Temat: Dziś 1 września. Co myślicie o wybuchu II WŚ ?
Co myślicie o apolitycznym Piusie XII w II wojnie?
Autor: Gość: Ed IP: *.olsztyn.sdi.tpnet.pl
5 grudnia 1939 r., po ataku Niemiec na Polskę, Pius XII zrywa z Polską
konkordat z roku 1925. Wyrażało się to nominacją, która jawnie stała w
sprzeczności z umową polsko-watykańską. Otóż papież mianował biskupem
ordynariuszem diecezji chełmińskiej Niemca-polakożercę, biskupa gdańskiego,
Karla-Marię Spletta. Natomiast konkordat mówił, że ordynariuszami diecezji
mogą być jedynie obywatele polscy oraz, że obsada tych stanowisk ma być
uzgadniana z rządem polskim. Ambasador rządu polskiego przy Watykanie
wielokrotnie składał oficjalne protesty w tej sprawie. Nie odniosły one
żadnego skutku.
Biskup Adamski w Katowicach (nie czekając na wezwanie od wrogów) sam pierwszy
zniósł w swej diecezji nabożeństwa w języku polskim a nawet publicznie
zachęcał swoich diecezjan, by zapisywali się na volksdeutchów. Też etyka WC.
Co Pius XII robił przed II wojną światową, była o tym już wielokrotnie mowa na
forum.
Po serii błyskawicznych zwycięstw nad Polska, Norwegia i Francja, Hitler stal
się idolem narodu niemieckiego.
Wbrew zapewnieniom, Pacelli nie był bezstronny w konflikcie wojennym. W 1921
roku broni niemieckie kobiety przed gwałtami, jakie dokonywali w Nadrenii
żołnierze francuskich wojsk kolonialnych (murzyni). Już po zakończeniu wojny
domowej w Hiszpanii, która pochłonęła pół miliona ofiar, Pacelli pogratulował
generałowi Franco "katolickiego zwycięstwa". Gdy zaczęły się prześladowania
Żydów w Niemczech - przeciwstawiał się ich emigracji do Palestyny,
argumentując, że jest Ziemia Święta dla katolików. Przed wybuchem wojny
nalegali na rząd polski, aby ze względu na niesprawiedliwości traktatu
wersalskiego, zaspokoił żądania Hitlera i zgodził się na eksterytorialny
korytarz do Prus. Gdy ambasador kolaboranckiego rządu francuskiego w Vichy
przedstawił mu projekt ustaw wzorowanych na nazistowskich Ustawach
Norymberskich - powiedział, że nie widzi w nich niezgodności z Prawami
Kanonicznymi Kościoła. Po czym pogratulował marszałkowi Petainowi umacniania
wiary katolickiej we Francji (zaczęła się właśnie deportacja 70 tysięcy
Żydów). Potępił gwałty Armii Czerwonej wobec osadników niemieckich
zamieszkujących tereny Nadwołża. Nie potępił zbombardowania przez Niemców
Covetry, aczkolwiek wyasygnował dużą sumę pieniędzy na odbudowe zburzonych
świątyń. Zażądał natomiast od aliantów, aby nie bombardowali Rzymu i uznali je
jako miasto "otwarte". A gdy zbliżały się do Rzymu wojska amerykańskie,
zabiegał, aby w ich oddziałach nie było murzynów (pamiętając doświadczenia z
Nadrenii). W roku 1952 ekskomunikował działaczy komunistycznych we wszystkich
krajach świata.
Gdy Niemcy zajęli Jugosławię, w Chorwacji powstał faszystowski reżim pod wodzą
Ante Pavelica. Chorwaci postanowili pozbyć się ze swego terytorium
ortodoksyjnych Serbów, pod pozorem tworzenia czysto katolickiej Chorwacji.
Rozpoczęła się wojna religijna z okrucieństwem jak w czasach wypraw
krzyżowych. Cerkwie ograbiono, kler prawosławny wyrżnięto. Serbom dawano do
wyboru nawrócenie na katolicyzm lub śmierć. Często buntowały się całe wioski i
wtedy wszystkich wyrzynano w pień. W zbiorowych egzekucjach poprzedzonych
torturami czynnie uczestniczyli księża katoliccy, przeważnie Franciszkanie,
pełniący jednocześnie funkcje oficerów faszystowskiej formacji Ustaszy. Serbom
wydłubywano oczy, mordowano siekierami lub wrzucano żywcem do ognia.
Okrucieństwo to zdumiało nawet obserwujących to Niemców i przetrwały do dziś
ich relacje i zdjęcia. Ocenia się, że zginęło co najmniej 800 tysięcy Serbów.
O całej tej masakrze na bieżąco był informowany Watykan poprzez wysłannika
apostolskiego Marcone, a Pavelic był kilkakrotnie przyjmowany z honorami przez
Piusa. Papież przyjmował też wielokrotnie na audiencjach przywódców Ustaszy,
grupy policjantów i młodzieży chorwackiej. O tym, że Pius wiedział dobrze jak
wyglądało "nawracanie" w Chorwacji, świadczy publiczny protest członka Kurii,
kardynała Eugenie Tisserat'a. O zbrodniach w Chorwacji donosiły też audycje
radia BBC.
Biskupem polowym Ustaszy był arcybiskup Zagrzebia Alojzy Stepinac. W roku 1946
został skazany za zbrodnie wojenne na 16 lat wiezienia, zwolniony
przedterminowo w 1952 roku, dostał zaraz z rąk Piusa kapelusz kardynalski. W
1998 roku został beatyfikowany. Jest to jak kto woli: największy skandal,
największa pomyłka lub największa tajemnica we współczesnych dziejach Kościoła.
W roku 1986 Stany Zjednoczone odtajniły archiwa CIA z lat czterdziestych.
Potwierdziły one, że zaraz po wojnie Watykan wspólnie z CIA prowadziły akcje
ewakuowania wyższych rangą oficerów SS do Stanów i do krajów Ameryki
Łacińskiej (t.zw. rateline). Chodziło o zachowanie tych ludzi do przyszłej
walki z komunizmem. Rola Watykanu polegała na tym, że w ramach duszpasterstwa
księża docierali w obozach jenieckich do osobników uznanych za przydatnych, a
zagrożonych sądem za zbrodnie wojenne. Zmieniano im osobowość i wydawano
paszporty watykańskie lub Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Szczególnie
aktywny był tu biskup Alois Hudal i jego sztab w Rzymie. Chorwacka instytucja
religijna College San Girolamo w Rzymie zajmowała się wysyłaniem do Argentyny
zbrodniarzy wojennych reżimu Pavelica. W ten sposób w bezpieczne miejsca
schronili się Eichman, Barbie, komendant Sobiboru - Strangl, słynny dr
Mengele, Pavelic i wielu innych. Oficjalnie Watykan kierował się
chrześcijańską regułą miłosierdzia bliźniego.
Reakcję Piusa XII na sytuację w Polsce wyczytać można z jego przemówienia do
Polaków przyjętych na audiencji we wrześniu 1939, które najkrócej
charakteryzują zacytowane przez niego słowa sw. Pawła: "Objawiła się
dobrotliwość i ludzkość".
Tak więc obwinianie za 1 września 1939 r. tylko Niemiec i ZSRR wydaje się być
dużym nieporozumieniem.
Temat: Z. Padlewski - Epilog 98
Ultimatum cara Mikołaja I wobec Korpusu Wojska Polskiego z 15 X 1831 roku
15 X 1831, Carskie Sioło
Zakaz wydany przez cara Mikołaja I wobec zbuntowanego Korpusu Wojska Polskiego
stacjonującego w Płocku, dotyczący powrotu do Cesarstwa Rosyjskiego i Królestwa
Polskiego.
Komentarz: Pierwszym zwiastunem powstania listopadowego w Płocku był Powszechny
Dziennik Krajowy 1 XII 1830 r. Numer nie zawierał, jak dotychczas, herbu
rosyjskiego. Tekst w Dzienniku mówił o rozruchach w stolicy i zdobyciu arsenału
broni. Szybko też rozeszły się w Płocku pogłoski, iż stacjonujący w mieście 3.
Pułk Strzelców ma udać się do Warszawy. Oczekując z niepokojem wieści ze
stolicy, w Płocku rozstawiono straże obywatelskie. Powołano Komitet
Przestrzegania Bezpieczeństwa. Dowódcą straży został kpt. Józef Turowiecki.
Działo się to na kilka dni przed tym, zanim Rada Administracyjna oficjalnie
nakazała powołanie miejskich straży bezpieczeństwa. Władzę w mieście sprawowała
Komisja Wojewódzka poprzez Urząd Municypalny. Przeprowadzono mobilizację byłych
wojskowych w liczbie 70. Ogłoszono składkę na umundurowanie żołnierzy.
Pozyskano konie. Pod koniec grudnia jazda płocka wyruszyła z miasta, gotowa do
walki z wrogiem. Poza tym organizowano 3. a następnie 4. Batalion 3. Pułku
Strzelców Pieszych. Trudniej było pozyskać starszyznę wojskową, która wychowana
w szkole Napoleona, wojnę z Rosją uważała wręcz za szaleństwo.
O wydarzeniach w mieście informował Goniec Płocki, wydawany przez dwa miesiące,
tj. do czasu, gdy jego redaktor Ernest Dydak zaciągnął się do wojska. Nadal
płynęły ofiary w gotówce i w naturze od mieszczan, ziemian, a nawet
duchowieństwa. Na potrzeby broni przeznaczono trzy dzwony – po jednym z
katedry, z kościoła parafialnego i ewangelickiego. Nadal też trwał zaciąg do
wojska. Wśród wstępujących był też Artur Czarny Zawisza. Wielu ziemian
uwalniało żony chłopów od pańszczyzny. Z początkiem 1831 r. powołano w Płocku
Radę Municypalną.
Tymczasem z Warszawy nadeszły wieści o posiedzeniu Sejmu 25 stycznia, na którym
ogłoszono akt detronizacji cara Mikołaja. W cztery dni później Sejm ustanowił
dla niepodległego Królestwa Rząd Narodowy z prezesem – ks. Adamem Czartoryskim.
Dnia 7 lutego nadeszła hiobowa wieść o wkroczeniu do Polski wojsk feldmarszałka
Iwana Dybicza, które przez Tykocin parły na Warszawę. W Płocku pojawiły się
pierwsze oznaki rozprzężenia. Odezwy o regularne płacenie podatków nie
skutkowały. Jednocześnie nadchodziły niepokojące wiadomości o bitwie pod
Grochowem, które wprawiły mieszkańców w popłoch. W celu uniemożliwienia wrogowi
przeprawy przez Wisłę zniszczono wszelkie środki transportu, które mogłyby temu
służyć. Przyjmowano też i troskliwie opiekowano się pierwszymi rannymi.
Założono w tym celu pierwszy lazaret.
20 marca w katedrze mieszkańcy złożyli uroczystą przysięgę na wierność
Ojczyźnie i narodowi. 29 marca ogłoszono w Płocku stan wojenny. Wtedy też
zorganizowano 2. Pułk Jazdy. Z początkiem kwietnia wojska rosyjskie skierowały
się w kierunku Siedlec. Fakt ten przyczynił się do uspokojenia życia w mieście.
Jednak już po miesiącu wieści o bitwie pod Ostrołęką ponownie wprowadziły
nastrój niepokoju. Zbiegło się to w czasie z pierwszymi przypadkami cholery
azjatyckiej. Wprowadzono kwarantannę i zakaz przybywania z miejsc dotkniętych
chorobą. Zgodnie z reskryptem Rządu Narodowego 3 czerwca przeprowadzono w
Płocku wybory do Rady Municypalnej. Feldmarszałek, który przygotował plany
przeprawy przez Wisłę, sam już nie zdążył ich zrealizować. Zmarł na cholerę.
Jednak jego rozkazy wykonano. Wojska rosyjskie dotarły tym sposobem 18 czerwca
do wsi Ciółkowo, zaledwie kilkanaście kilometrów od Płocka. Dzień później
zajęły miasto, z którego wcześniej wywieziono zapasy żywności. Ewakuowano też
mężczyzn w wieku poborowym. Z Płocka wojska rosyjskie udały się do Sierpca.
Pozostałością ich obecności było rozszerzenie się w mieście cholery. Dziennie
umierało po kilkanaście osób, szczególnie starozakonnych. Przerwa w urzędowaniu
władz miejskich spowodowała, że brak jest dokładnych danych o liczbie zmarłych.
Zdecydowano się wtedy założyć poza granicami miasta specjalny cmentarz do
grzebania zmarłych.
Na początku lipca 300-konny oddział wojsk rosyjskich, a tuż za nim znaczniejsze
siły ponownie zajęły Płock. Spacerujący po mieście feldmarszałek Paskiewicz i
książę Michał domagali się od mieszkańców, aby ci zdejmowali na ich widok
czapki. Mieszkańcy, którzy się do tego nie stosowali trafiali do aresztu.
Pomimo kar cielesnych, jakie groziły żołnierzom rosyjskim za dopuszczanie się
grabieży, nadal trwał ten proceder. Mimo tego troskliwie opiekowano się rannymi
i chorymi żołnierzami, co zauważył sam Paskiewicz.
Po wycofaniu się wojsk rosyjskich, które udały się w kierunku Warszawy
zapewnienie porządku w mieście spoczęło na Straży Bezpieczeństwa. W sierpniu
Sejm powołał nowy rząd pod przewodnictwem gen. Jana Krukowieckiego. Pod koniec
tegoż miesiąca przybył do Płocka Korpus Rezerwy pod dowództwem generała Tomasza
Łubieńskiego. Fakt ten uporządkował nieco życie w mieście. Zdecydowano się na
ogłoszenie pospolitego ruszenia i wyekwipowanie 20 konnych i 50 pieszych
żołnierzy. Tymczasem, 9 sierpnia nadeszła wiadomość o upadku Warszawy. Sejm
opuścił stolicę i przez Zakroczym dotarł do Płocka. 23 września o godz. 11
Polski Sejm zebrał się po raz ostatni w płockim ratuszu. Sejm postanowił udać
się tam, gdzie armia. Premier i Marszałek Sejmu wraz z posłami opuścili 25
września Płock i udali się do Prus. Brak zdecydowania ze strony gen. Macieja
Rybińskiego powodował, że wróg zajmował kolejne miejscowości. 28 września
zapadła decyzja o wymarszu wojska polskiego z Płocka w kierunku Włocławka, aby
następnie przez Rypin również udać się do Prus, gdzie oddziały zostały
rozbrojone. (Leszek Franciszkiewicz)
Temat: Komandos ze Sztokholmu
Sławomir Petelicki, generał brygady
Bardzo zajety facet...
======================================
Twórcą i dwukrotnym dowódcą tej jednostki był gen Sławomir Petelicki. Urodzony
13 IX 1946r. w Warszawie. W okresie swojej młodości działał w harcerstwie. W
1969 r. ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł magistra
prawa. Ma za sobą służbę harcerską i ponad 30 lat służby wojskowej. Od 1969 do
1990 r. oficer wywiadu, pracujący przez 10 lat za granicą, między innymi od 1973
r. w polskiej placówce dyplomatycznej w Nowym Jorku był odpowiedzialny za
kontrwywiad zagraniczny, po powrocie do kraju pracował w wywiadzie ekonomicznym,
następnie w Szwecji. Przed objęciem dowództwa GROMu był szefem Wydziału Ochrony
Placówek MSZ. Jest specjalistą od dalekiego rozpoznania i dywersji, przed
objęciem dowództwa GROMu brał udział w wielu tajnych operacjach zagranicznych,
min. w Wietnamie Północnym w 1971 r. Od 1990 do 19 XII 1995 r. organizator, a
następnie dowódca GROMu. Od 14 V do 13 VI 1996r. pełnomocnik premiera do walki
ze zorganizowaną przestępczością. Od 6 XII 1997 r. ponownie objął stanowisko
dowódcy GROMu. W dniu 15 VIII 1998 r. awansowany do stopnia generała brygady. W
okresie dowodzenia jednostką GROM otrzymał Krzyż za Dzielność, oficerski i
Komandorski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, amerykańskie odznaczenie bojowe
Medal for Military Merit oraz medal Army Commendation. Ponadto jest honorowym
członkiem 5 i 10 Special Forces Group ,,Zielonych Beretów'' armii USA, jako
żołnierz wszechstronnie przeszkolony także w tych oddziałach. Posiada złotą
odznakę GROMu z wieńcem. W dniu 16 IX 1999 r. został odwołany ze stanowiska
dowódcy GROMu przez koordynatora do spraw służb specjalnych Janusza
Pałubickiego, decyzję motywowano rzekomymi ,,nieprawidłościami w GROMie".
Zarzuty okazały się nie słuszne, lecz Petelicki nie został przywrócony do
służby. W roku 2000 wybrany ,,Gentlemanem Roku" przez czytelników miesięcznika
,,Gentleman". Obecnie prezes Fundacji Byłych Żołnierzy Jednostek Specjalnych ,,GROM"
acn.waw.pl/grom1/dowodcy.html
www.kp.pis.org.pl/aktualnosci/poselskie/2003-06-11.htm
www.glos.com.pl/ARCHIWUM/2004/022/Bkraj/wywiad.html
======
Milczenie polityków
Duża część zeznań Masy dotyczy współpracy z mafią byłego senatora Aleksandra
Gawronika oraz posła AWS Marka Kolasińskiego. Śledztwo w tej sprawie prowadzi
Prokuratura Okręgowa w Katowicach. Jak wynika z wyjaśnień Sokołowskiego, w
mafijne interesy Gawronik wszedł z całą grupą biznesmenów i polityków z różnych
ugrupowań. Masa obciąża m.in. Henryka Goryszewskiego, wicepremiera w rządzie
Hanny Suchockiej, oraz generała Sławomira Petelickiego, ówczesnego szefa
jednostki Grom.
"Na wiosnę 1999 r. skontaktował się ze mną Aleksander Gawronik. Powiedział, że
chce otworzyć strefę wolnocłową, że nam to będzie pasowało, bo skupimy w swoich
rękach cały handel papierosami w Polsce. Na drugim spotkaniu Gawronik przywiózł
z sobą pieczątki i zezwolenia, które potrzebne były do przekonania mnie o
słuszności zainwestowania pieniędzy grupy w jego interes. Te dokumenty to były
zezwolenia i koncesje, a także opinie prawne profesora M. - na wielu papierach
widniały ministerialne pieczątki. Gawronik wiedział od Goryszewskiego i M., że
podatek akcyzowy ma się zwiększyć za kilka miesięcy. Powiedział, że jeżeli
uruchomimy tę firmę, to w pierwszym kwartale 1999 r. oddamy do skarbu państwa
miliard nowych złotych. Chodziło mu o zobrazowanie dochodów, jakie będzie
uzyskiwać firma. Przyniósł biznesplan, z którego wynikało, że jest możliwość
zarobienia powyżej miliarda złotych kwartalnie. Plan zakładał otwarcie firmy,
która miała zajmować się sprzedażą papierosów bez akcyzy w strefie wolnocłowej w
Słubicach. W skład rady nadzorczej miały wchodzić po cztery osoby wytypowane
przez nas i Gawronika. Ja i Pershing mieliśmy włożyć w firmę po milionie
dolarów, a Gawronik dawał firmę i wiedzę na temat interesów. Firma nazywała się
Italmarka. Gawronik obiecywał mi, że mogą mnie chronić żołnierze z jednostki
Grom. Mówił, że Petelicki to jego kolega. Żołnierze Gromu mieli też ochraniać
firmę Italmarka - tak mówił Gawronik. Nie byłem obecny przy jego spotkaniach z
Pershingiem, dzwoniłem tylko do Pershinga z Krety z prośbą, żeby pożyczył
Gawronikowi 100 tys. marek. Gawronik mówił, że są to pieniądze potrzebne na
łapówki dla M. i Goryszewskiego" - mówił Masa prokuratorom.
- Aleksander Gawronik składał mi propozycję współpracy. Chodziło o ochranianie
przez oficerów Gromu pewnego biznesowego przedsięwzięcia, ale odmówiłem i mam na
to świadków. Wszystko, co mi wiadomo w tej sprawie, zeznałem już w Prokuraturze
Okręgowej w Katowicach - mówi generał Petelicki. Henryk Goryszewski nie chciał
komentować zeznań Masy.
Wysokie wyroki warszawskiego sądu okręgowego w procesie "Pruszkowa" dowodzą, że
Jarosław Sokołowski, najważniejsze i najcenniejsze źródło wiedzy o polskiej
mafii, nie jest blagierem. Dlaczego prokuratura nie zainteresowała się
politycznymi wątkami zeznań Masy? O tak sensacyjnych wątkach zeznań
Sokołowskiego powinni wiedzieć minister sprawiedliwości, szef MSWiA, a także
premier i prezydent. Jeśli wiedzieli, dlaczego nie polecili, żeby je wyjaśnić?
www.kasyno.org.uk/vbforum/showthread.php?t=461
Temat: Finis Poloniae...
Finis Poloniae... 2
zbiory sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obrabowano zbiory Raczyńskich w
Warszawie, kolekcje Branickich w Wilanowie, Kościelskich w Miłosławiu,
Lubomirskich w Przeworsku, Potockich w Jabłonnie i Warszawie, Pusłowskich w
Krakowie, Radziwiłłów w Nieborowie, Reyów w Przecławiu, Tarnowskich w Dzikowie,
Dukli, Krakowie i Suchej, Tyszkiewiczów w Krakowie. Ogromne straty poniosły
zbiory Czartoryskich w Gołuchowie, Konarzewie, Krakowie i Sieniawie. W
następnych latach opustoszono pałace Potockich w Antoninach i Krzeszowicach,
Pusłowskich w Krakowie, Sanguszków w Gumniskach oraz pałac w Opinogórze.
Einsatzstab reichsleitera Alfreda Rosenberga powołany w celu wywozu dzieł
sztuki z Europy Wschodniej wysłał z Polski do Rzeszy (od marca 1941 r. do lipca
1944 r.) 29 transportów składających się ze 137 wagonów, tj. 4174 skrzynie
dzieł sztuki.
Funkcjonariusze administracji niemieckiej, policja, wojsko i obywatele Niemiec
wykonywali dyrektywy fuhrera z oddaniem i niemałymi korzyściami osobistymi.
Hans Posse, dyrektor Zwingeru, był akwizytorem Hitlera, dla którego do
przyszłego Fuhrerautrag Reichsmuseum w Linzu wybierał najcenniejsze dzieła.
Kajetan Muhlmann, bliski znajomy Hermanna Goeringa, pełnił nieoficjalną funkcję
dostawcy dzieł sztuki do jego rezydencji w Karinhall, zaś Paulsen zasilał
prywatne muzeum Himmlera w Wewelsburgu. Generalny gubernator Hans Frank
zarekwirował na swój użytek dzieła malarstwa z Muzeum Czartoryskich, wśród
nich "Damę z gronostajem" Leonarda da Vinci, "Miłosiernego Samarytanina"
Rembrandta, "Portret młodzieńca" Rafaela, "Ukrzyżowanie" Rubensa oraz ornat z
motywami męczeństwa św. Stanisława ufundowany onegdaj przez Piotra Kmitę.
Rezydencję w pałacu Potockich w Krzeszowicach ozdobił meblami z Łazienek i
porcelaną z Wawelu.
Część muzealiów magazynowano w klasztorach i kościołach oraz składach
utworzonych na Dolnym Śląsku w nieczynnych kopalniach soli i kamieniołomach.
Inne trafiały do Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy celem rozdysponowania
lub sprzedaży, a to do muzeów niemieckich, a to nawet do... Hiszpanii, dokąd -
jako "dar Kościoła niemieckiego dla katolików hiszpańskich" - wysłano trzy
wagony (27 ton!) paramentów, ornatów, rzeźb i obrazów z kościołów polskich.
Pełnomocnikiem do spraw bibliotek został Gustaw Abb - a jakże, znowu profesor!
Obrabowano Bibliotekę Ordynacji Krasińskich, Bibliotekę Jagiellońską, płocką
Bibliotekę Katedralną i Bibliotekę Seminarium Duchownego, wywożąc ponad 50 tys.
manuskryptów, inkunabułów i starodruków. Cenniejsze pozycje trafiały do
Niemiec. Bogato iluminowana XII-wieczna Biblia płocka znalazła się w bibliotece
uniwersytetu w Getyndze. Zagrabiono modlitewnik królowej Zofii, zwany od
miejsca przechowywania Biblią szaroszpatacką. Usilnie poszukiwano pelplińskiego
egzemplarza Biblii Gutenberga. Do Berlina, Ostheim koło Fuldy, Goslaru i
Marburga trafiły archiwalia z Warszawy, Krakowa, Gdańska, Poznania, Torunia i
Katowic. Większość oddano na makulaturę, jako "bazgraninę reakcjonistów
szkodliwą dla interesów życiowych narodu niemieckiego i fantazjującą polską
historiografię".
"Nie powinien pozostać kamień na kamieniu..."
Czego nie wywieziono - spłonęło w powstaniu warszawskim lub po jego upadku, gdy
specjalne oddziały niszczyły stolicę, by zgodnie z rozkazem Himmlera "znikła z
powierzchni ziemi". Wysadzono pałac Saski, którego ruiny okryły Grób Nieznanego
Żołnierza, systematycznie podpalano i wysadzano zespoły zabudowy Starego
Miasta, Śródmieścia i Woli, zaminowano i przygotowano do wysadzenia kościoły:
Bernardynów, ss. Wizytek i św. Józefa (pokarmelicki) na Krakowskim
Przedmieściu, pałac w Łazienkach i Belweder, spalono zbiory Archiwum Miejskiego
i Biblioteki m.st. Warszawy. Przykładem szczególnego barbarzyństwa było
spalenie podziemnych magazynów Biblioteki Ordynacji Krasińskich, gdzie
zmagazynowano najcenniejsze zabytki piśmiennictwa z Biblioteki Narodowej.
Spłonęło tam 2245 inkunabułów, ponad 100 tys. rękopisów, muzykalia, zbiory
graficzne i liczne atlasy.
Oblicza się, że wskutek kolejnego, niemieckiego Kulturkampf utraciliśmy
bezpowrotnie około pół miliona muzealiów, 150 tys. dzieł sztuki, kilkaset
tysięcy grafik, rycin i map, około 20 tys. numizmatów złotych i srebrnych oraz
medali, większość bogatych zbiorów militariów (uzbrojenie ochronne, broń
sieczna i palna, sztandary, mundury, ordery i odznaczenia), kilkanaście tysięcy
instrumentów muzycznych (z Warszawy wywieziono 5 tys. fortepianów),
niepoliczalną ilość paramentów kościelnych oraz ponad 22 mln książek, w tym 30
tys. inkunabułów, 13 tys. starodruków i 53 tys. cymeliów. Zbiorów prywatnych
nie brano pod uwagę.
Co i kto komu winien?
Wybitny uczony i znawca przedmiotu, prof. Wacław Borowy napisał w 1945
r.: "Wartość dzieła jest niewymierna w pieniądzach. Trzy pokolenia Polaków i
tak będą musiały wieść - w konsekwencji zniszczeń niemieckich - kalekie życie
kulturalne". Dokumentacja strat kultury prowadzona pod okupacją i kontynuowana
do 1950 r. przez Biuro Rewindykacji i Odszkodowań Ministerstwa Kultury i Sztuki
została przerwana ze względów politycznych i dopiero od utworzenia - 40 lat
później - Biura Pełnomocnika Rządu ds. Polskiego Dziedzictwa Kulturalnego za
Granicą rozpoczęto prowadzenie ewidencji dzieł sztuki utraconych wskutek
grabieży wojennych. Działania zasługujące w pełni na miano "zbrodni
międzynarodowej" nie zostały oficjalnie potępione, ich sprawcy nie zostali
ukarani, a krzywdy wyrównane. Po co o tym przypominać w czasie święcenia
naszego "wejścia" czy też powrotu do Europy? Ano z racji, że najwidoczniejszym,
a może podstawowym skutkiem upływu czasu jest zatarcie w świadomości władz i
społeczeństw nie tylko wysokości szkód, ale samego ich faktu i
odpowiedzialności za ich wyrządzenie.
Jan Pruszyński
Temat: Niemcy-naród zlodziei, najezdzców, wandali
Z Muzeum Wojska Polskiego wywieziono sztandary i chorągwie, ponad 1000
eksponatów uzbrojenia ochronnego, ponad 2000 sztuk broni palnej i siecznej,
1440 orderów, odznaczeń i odznak wojskowych. Przetrzebiono muzea miejskie
Gniezna, Lwowa, Łodzi, Krakowa i Torunia, Muzeum Śląskie w Katowicach, Muzeum
Wielkopolskie w Poznaniu, muzea Ziemi Sanockiej i Ziemi Przemyskiej, Muzeum
Regionalne w Nowym Sączu, zbiory sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Obrabowano zbiory Raczyńskich w Warszawie, kolekcje Branickich w Wilanowie,
Kościelskich w Miłosławiu, Lubomirskich w Przeworsku, Potockich w Jabłonnie i
Warszawie, Pusłowskich w Krakowie, Radziwiłłów w Nieborowie, Reyów w
Przecławiu, Tarnowskich w Dzikowie, Dukli, Krakowie i Suchej, Tyszkiewiczów w
Krakowie. Ogromne straty poniosły zbiory Czartoryskich w Gołuchowie,
Konarzewie, Krakowie i Sieniawie. W następnych latach opustoszono pałace
Potockich w Antoninach i Krzeszowicach, Pusłowskich w Krakowie, Sanguszków w
Gumniskach oraz pałac w Opinogórze. Einsatzstab reichsleitera Alfreda
Rosenberga powołany w celu wywozu dzieł sztuki z Europy Wschodniej wysłał z
Polski do Rzeszy (od marca 1941 r. do lipca 1944 r.) 29 transportów
składających się ze 137 wagonów, tj. 4174 skrzynie dzieł sztuki.
Funkcjonariusze administracji niemieckiej, policja, wojsko i obywatele Niemiec
wykonywali dyrektywy fuhrera z oddaniem i niemałymi korzyściami osobistymi.
Hans Posse, dyrektor Zwingeru, był akwizytorem Hitlera, dla którego do
przyszłego Fuhrerautrag Reichsmuseum w Linzu wybierał najcenniejsze dzieła.
Kajetan Muhlmann, bliski znajomy Hermanna Goeringa, pełnił nieoficjalną funkcję
dostawcy dzieł sztuki do jego rezydencji w Karinhall, zaś Paulsen zasilał
prywatne muzeum Himmlera w Wewelsburgu. Generalny gubernator Hans Frank
zarekwirował na swój użytek dzieła malarstwa z Muzeum Czartoryskich, wśród
nich "Damę z gronostajem" Leonarda da Vinci, "Miłosiernego Samarytanina"
Rembrandta, "Portret młodzieńca" Rafaela, "Ukrzyżowanie" Rubensa oraz ornat z
motywami męczeństwa św. Stanisława ufundowany onegdaj przez Piotra Kmitę.
Rezydencję w pałacu Potockich w Krzeszowicach ozdobił meblami z Łazienek i
porcelaną z Wawelu.
Część muzealiów magazynowano w klasztorach i kościołach oraz składach
utworzonych na Dolnym Śląsku w nieczynnych kopalniach soli i kamieniołomach.
Inne trafiały do Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy celem rozdysponowania
lub sprzedaży, a to do muzeów niemieckich, a to nawet do... Hiszpanii, dokąd -
jako "dar Kościoła niemieckiego dla katolików hiszpańskich" - wysłano trzy
wagony (27 ton!) paramentów, ornatów, rzeźb i obrazów z kościołów polskich.
Pełnomocnikiem do spraw bibliotek został Gustaw Abb - a jakże, znowu profesor!
Obrabowano Bibliotekę Ordynacji Krasińskich, Bibliotekę Jagiellońską, płocką
Bibliotekę Katedralną i Bibliotekę Seminarium Duchownego, wywożąc ponad 50 tys.
manuskryptów, inkunabułów i starodruków. Cenniejsze pozycje trafiały do
Niemiec. Bogato iluminowana XII-wieczna Biblia płocka znalazła się w bibliotece
uniwersytetu w Getyndze. Zagrabiono modlitewnik królowej Zofii, zwany od
miejsca przechowywania Biblią szaroszpatacką. Usilnie poszukiwano pelplińskiego
egzemplarza Biblii Gutenberga. Do Berlina, Ostheim koło Fuldy, Goslaru i
Marburga trafiły archiwalia z Warszawy, Krakowa, Gdańska, Poznania, Torunia i
Katowic. Większość oddano na makulaturę, jako "bazgraninę reakcjonistów
szkodliwą dla interesów życiowych narodu niemieckiego i fantazjującą polską
historiografię".
"Nie powinien pozostać kamień na kamieniu..."
Czego nie wywieziono - spłonęło w powstaniu warszawskim lub po jego upadku, gdy
specjalne oddziały niszczyły stolicę, by zgodnie z rozkazem Himmlera "znikła z
powierzchni ziemi". Wysadzono pałac Saski, którego ruiny okryły Grób Nieznanego
Żołnierza, systematycznie podpalano i wysadzano zespoły zabudowy Starego
Miasta, Śródmieścia i Woli, zaminowano i przygotowano do wysadzenia kościoły:
Bernardynów, ss. Wizytek i św. Józefa (pokarmelicki) na Krakowskim
Przedmieściu, pałac w Łazienkach i Belweder, spalono zbiory Archiwum Miejskiego
i Biblioteki m.st. Warszawy. Przykładem szczególnego barbarzyństwa było
spalenie podziemnych magazynów Biblioteki Ordynacji Krasińskich, gdzie
zmagazynowano najcenniejsze zabytki piśmiennictwa z Biblioteki Narodowej.
Spłonęło tam 2245 inkunabułów, ponad 100 tys. rękopisów, muzykalia, zbiory
graficzne i liczne atlasy.
Oblicza się, że wskutek kolejnego, niemieckiego Kulturkampf utraciliśmy
bezpowrotnie około pół miliona muzealiów, 150 tys. dzieł sztuki, kilkaset
tysięcy grafik, rycin i map, około 20 tys. numizmatów złotych i srebrnych oraz
medali, większość bogatych zbiorów militariów (uzbrojenie ochronne, broń
sieczna i palna, sztandary, mundury, ordery i odznaczenia), kilkanaście tysięcy
instrumentów muzycznych (z Warszawy wywieziono 5 tys. fortepianów),
niepoliczalną ilość paramentów kościelnych oraz ponad 22 mln książek, w tym 30
tys. inkunabułów, 13 tys. starodruków i 53 tys. cymeliów. Zbiorów prywatnych
nie brano pod uwagę.
Co i kto komu winien?
Wybitny uczony i znawca przedmiotu, prof. Wacław Borowy napisał w 1945
r.: "Wartość dzieła jest niewymierna w pieniądzach. Trzy pokolenia Polaków i
tak będą musiały wieść - w konsekwencji zniszczeń niemieckich - kalekie życie
kulturalne". Dokumentacja strat kultury prowadzona pod okupacją i kontynuowana
do 1950 r. przez Biuro Rewindykacji i Odszkodowań Ministerstwa Kultury i Sztuki
została przerwana ze względów politycznych i dopiero od utworzenia - 40 lat
później - Biura Pełnomocnika Rządu ds. Polskiego Dziedzictwa Kulturalnego za
Granicą rozpoczęto prowadzenie ewidencji dzieł sztuki utraconych wskutek
grabieży wojennych. Działania zasługujące w pełni na miano "zbrodni
międzynarodowej" nie zostały oficjalnie potępione, ich sprawcy nie zostali
ukarani, a krzywdy wyrównane. Po co o tym przypominać w czasie święcenia
naszego "wejścia" czy też powrotu do Europy? Ano z racji, że najwidoczniejszym,
a może podstawowym skutkiem upływu czasu jest zatarcie w świadomości władz i
społeczeństw nie tylko wysokości szkód, ale samego ich faktu i
odpowiedzialności za ich wyrządzenie.
Jan Pruszyński
Pozdrawiam i zapraszam na:
Forum Słowiańskie
Temat: czy beatyfikowac kardynala hlonda?????
Bartoszcze podaje tekst ze strony tygodnika " Zycie Bytomskie " na temat
biskupa Maximiliana Kallera , Slazaka rodem z Bytomia.
Znam z relacji naocznych swiadkow , moich znajomych ten temat. Cytat
"po zakończeniu wojny w sierpniu 1945 roku Maximilian Kaller wrócił na Warmię,
by odbudowywać struktury diecezji. Jednakże prymas Polski kardynał Hlond,
swoiście interpretując uzyskane papieskie pełnomocnictwa, zmusił go do
rezygnacji z urzędu i natychmiastowego wyjazdu za Odrę i Nysę Łużycką."
"NIEZWYKLE PRACOWITY BISKUP
Rodzina Kallerów, zamożnych bytomskich kupców, mieszkała we własnym, zachowanym
do dziś, domu na rogu Tarnowitzerstrasse (obecnie ul. Jainty) i Kleine
Blottnitza Strasse (ul. Kwietniewskiego). Do chwili obecnej zachował się
rodzinny grobowiec Kallerów na cmentarzu Mater Dolorosa przy ul. Piekarskiej.
Członek tej rodziny, przyszły biskup Maximilian urodził się 10 października
1880 roku. Ukończył bytomskie gimnazjum klasyczne, a następnie studiował
teologię we Wrocławiu i tam 20 czerwca 1903 roku został wyświęcony na kapłana.
Młody ksiądz rozpoczął pracę w parafii św. Wawrzyńca w Strzelcach Opolskich,
gdzie przebywał do 1906 roku. Już wówczas odznaczył się pomocą udzielaną
ubogim. Potem przeniesiono go na bałtycką wyspę Rugię, która wówczas należała
do wielkiej diecezji wrocławskiej. Administracji stacji misyjnej w Bergen,
której zarządzanie przypadło mu w udziale, podlegały trzy kościoły i osiem
stacji duszpasterskich. Katolicy żyli tam w diasporze wśród protestanckiej
większości, należąc do uboższej warstwy społeczeństwa. Ksiądz Kaller otoczył
wówczas opieką licznych robotników sezonowych z Polski, nękanych przez
alkoholizm i nędzę.
Kolejnym etapem jego pracy było wielkomiejskie środowisko stołecznego Berlina,
dokąd przeniesiony został w 1917 roku. Został tam proboszczem największej
katolickiej parafii św. Michała. Wspierał bezdomnych i bezrobotnych,
organizując równocześnie wzorcowy apostolat świeckich. Jako pierwszy
poprowadził procesję Bożego Ciała przez berlińskie ulice, wyprowadzając
katolicyzm na forum publiczne w tej kosmopolitycznej metropolii. Swoje
doświadczenia opisał w wydanej wówczas książce.
Dobre wyniki pracy Maximiliana były przyczyną awansu w 1926 roku, kiedy został
mianowany administratorem tzw. wolnej prałatury w Pile (początkowo z siedzibą w
Tucznie). Była to samodzielna jednostka kościelna, powstała z tych części
diecezji gnieźnieńsko-poznańskiej, które pozostały po 1920 roku w Niemczech.
Tam również nie próżnował: wzniósł trzy kościoły, zorganizował uniwersytet
ludowy, bursy dla młodzieży, stacje opieki socjalnej Caritas i biblioteki.
Zwieńczeniem jego życia była jednak Warmia, której biskupem został mianowany w
1930 roku. Jego zawołaniem stały się słowa "Caritas Christi urget me" ("Miłość
Chrystusa przynagla mnie"). W skład diecezji warmińskiej wchodziły wówczas całe
Prusy Wschodnie, lecz tylko na historycznej Warmii katolicy stanowili
większość, pozostałe tereny zamieszkiwała głównie ludność wyznania
ewangelickiego. Nowy biskup powołał Akcję Katolicką, wydawał gazetę
diecezjalną, utworzył również seminarium duchowne w Braniewie. Biorąc pod uwagę
skład narodowościowy diecezjan, zdecydował o wydaniu nowego rytuału w czterech
językach: łacińskim, niemieckim, polskim i litewskim. W 1939 roku, kiedy do
Niemiec powróciła Kłajpeda, Kaller został również administratorem apostolskim
tamtego terenu. Najtrudniejsze dla biskupa były lata wojny, musiał bronić wielu
swych księży przed aresztowaniem przez Gestapo.
Kiedy zdał sobie sprawę z ogromu zbrodni popełnianych przez narodowych
socjalistów w 1942 roku próbował wobec nuncjusza w Berlinie zrzec się
kierowania diecezją i wyjechać do obozu koncentracyjnego dla Żydów w Terezinie
(Theresienstadt). Tam chciał pełnić posługę duszpasterską dla tych więźniów,
którzy byli wyznania katolickiego. Próba ta skończyła się jednak
niepowodzeniem. Pod koniec wojny groźba zbliżającej się Armii Czerwonej nie
była w stanie zmusić go do opuszczenia tej ziemi, choć pozostanie groziło
śmiercią z rąk zdobywców. Dopiero uzbrojony oddział SS wywiózł go do Gdańska.
Tułając się, trafił do Halle nad Saalą, skąd po zakończeniu wojny w sierpniu
1945 roku Maximilian Kaller wrócił na Warmię, by odbudowywać struktury
diecezji. Jednakże prymas Polski kardynał Hlond, swoiście interpretując
uzyskane papieskie pełnomocnictwa, zmusił go do rezygnacji z urzędu i
natychmiastowego wyjazdu za Odrę i Nysę Łużycką.
Biskup Kaller wyjechał przez Halle do Wiedenbrück, a potem do Frankfurtu nad
Menem. W 1946 roku papież Pius XII mianował go specjalnym pełnomocnikiem do
spraw Niemców wypędzonych z terenów wschodnich. Pełniąc tę funkcję biskup
wizytował obozy dla przesiedleńców na terenie zachodnich Niemiec i zorganizował
w Königstein/Taunus ośrodek szkoleniowy (zastępcze seminarium duchowne) dla
księży ze Wschodu. Maximilian Kaller zmarł nagle 7 lipca 1947 roku i pochowany
został w Königstein.
W ostatnim czasie rozpoczęto gromadzenie, na razie na szczeblu diecezjalnym,
informacji o nim w celu wszczęcia procesu beatyfikacyjnego. Niewykluczone
zatem, że kiedyś nasze miasto doczeka się świętego - rodowitego bytomianina.
PRZEMYSLAW NADOLSKI
BYTOMSKI PANTEON "
Strona 3 z 3 • Zostało znalezionych 61 rezultatów • 1, 2, 3
